Het aantal uitgehuwelijkte koppels daalde volgens cijfers van het CBS in het jaar 2011 van 1 naar 0 procent. Zelf dacht ik zelfs dat uithuwelijken in Nederland niet meer voorkwam. Totdat ik tijdens mijn werk in een achterstandswijk Houyam tegenkwam. Houyam vertelde mij een schokkend verhaal wat laat zien dat uithuwelijken in Nederland nog lang niet verdwenen is.
Houyam woont al sinds haar geboorte samen met haar ouders in Overvecht. Tot haar achttiende jaar had ze het daar aardig naar haar zin. Totdat ze door haar oma werd uitgehuwelijkt aan een geestelijk zieke man. Toen stond haar wereld op zijn kop.
Nu is Houyam sinds een paar jaar weer aan het werk bij podium1 als deur aan deur verkoper. Ook gaat ze weer geneeskunde studeren, die studie moest ze stopzetten om bij haar man te gaan wonen.
‘Het klinkt wel een beetje raar. Ik heb nooit de beslissing genomen om met hem te trouwen. In Turkije is het mogelijk om te trouwen buiten de vrouw om. Mijn oma heeft haar handtekening gezet.’
Haar bruidegom kwam speciaal voor Houyam naar Nederland. ‘Hij kwam mij ophalen’, zegt Houyam lachend. ‘Meteen nam hij me mee naar Overvecht Noord, zette me daar in een kamer en deed de deur op slot.’
Voor Houyam voelde het alsof ze in een nachtmerrie zat. ‘Ik had wel eens gehoord van uithuwelijken, maar dacht dat het bij mij nooit zou gebeuren.’
De man van Houyam zorgde ervoor dat Houyam binnen bleef terwijl hij werkte. ‘De deuren gingen allemaal op slot, zelfs die van het balkon. Ik kon alleen maar tv kijken en wachten.’ Contact met haar ouders had Houyam ook niet. ‘Hij had een mobiele telefoon en die hield hij bij zich.’
De leefomstandigheden werden steeds erger. Haar man leed aan schizofrenie en hij nam niet altijd de medicijnen die hij voorgeschreven kreeg. ‘Op een dag was ik tv aan het kijken toen hij een keukenmes pakte en in de vloer begon te schrijven. Toen ik hem vroeg wat hij aan het doen was zei hij dat het moest gebeuren.’
Na drie maanden besloot Houyam te ontsnappen. Tot die tijd durfde ze niet te vluchten omdat ze bang was voor de straf, als haar man het zou ontdekken. Ze nam het risico terwijl haar man sliep en is via het balkon ontsnapt. ‘Gelukkig woonden we op de eerste verdieping en kon ik in de struiken springen.’ Daarna rende Houyam meteen naar het huis van haar ouders. ‘Die waren geschrokken en wisten totaal niet wat er aan de hand was. Ik heb me nog nooit zo opgelucht gevoeld.’
‘De volgende dag kwam mijn man naar het huis van mijn ouders om me terug te halen. Mijn ouders weigerden, maar hij sleepte mij aan mijn haren terug naar de achterbak van een busje.’ De ouders van Houyam hebben toen de politie gebeld. Ze konden haar bereiken op de telefoon die ze had meegekregen van haar ouders. Houyam zat in de achterkant van het busje en weet nog precies het telefoongesprek met politieman Henk. ‘Toen Henk mijn naam vroeg reageerde ik heel rustig. Toen hij vervolgens vroeg waar ik zat knapte er iets in mij. Ik schreeuwde dat ik niet wist waar ik zat. Henk zei dat ik aan de lijn moest blijven en dat hij me zal komen halen.’
Vervolgens heeft een politiehelikopter Houyam opgespoord. ‘Opeens stopten we en ging de deur open. Een politieagent zei dat ik naar buiten kon komen. Het was voorbij.’
Houyam pakt nu langzaam haar leventje weer op en gaat ook weer beginnen met studeren.
Vind jij dat het verhaal van Houyam laat zien dat gedwongen huwelijken niet werken. Of vind je juist dat uithuwelijken in sommige gevallen wel kan werken? Reageer!
Wonen in Vogelaar 
Mooi interview